Historia Gołuszyc i Domu Pomocy Społecznej
Gołuszyce to wieś z długą i bogatą historią, której pierwsze wzmianki sięgają średniowiecza. Nazwa miejscowości prawdopodobnie pochodzi od głuszców, ptaków, które niegdyś licznie występowały w tej okolicy, lub od nazwiska Gołusz, które mogło być związane z dawnym właścicielem wsi. Już wtedy dziedzice Gołuszyc byli zobowiązani do służby wojennej na koniu, a folwark pozostawał w rękach prywatnych.
Własność rodziny Mieczkowskich (1843–1880)
W latach 1843–1880 majątek w Gołuszycach należał do rodziny Mieczkowskich, a konkretnie do Leopolda Mieczkowskiego i jego żony Olimpii z Kalksteinów. W tamtym okresie wybudowano dworek, który otoczono parkiem i zabudowaniami gospodarskimi. Jednak po śmierci Leopolda, majątek został przekazany na syna Augusta Mieczkowskiego, który w 1885 roku sprzedał go i objął stanowisko dyrektora generalnego Banku Ubezpieczeniowego „WESTA” w Poznaniu.
Rozparcelowanie majątku (1910)
W 1910 roku majątek został rozparcelowany między dwóch właścicieli – Waltera Otto oraz Antoniego Stachurskiego, który stał się właścicielem dworu, parku oraz części zabudowań gospodarczych. Stachurski, który posiadał także 150 ha gruntów ornych, sprzedał majątek w 1918 roku Starostwu Powiatowemu w Świeciu. Wkrótce po tym powstał Powiatowy Dom Opieki Społecznej oraz Sierociniec, które miały swoją siedzibę w Gołuszycach.
Początki Domu Opieki Społecznej
Powstał on 25 stycznia 1930 roku. Początkowo zarządzany przez siostry służebniczki z Pleszewa, od 31 maja 1933 roku, po prośbie Starosty Powiatowego, zarządzanie przejęły Siostry Albertynki. Dom składał się z dwóch głównych części:
Domu Starców (na 60 osób) oraz Sierocińca (na 30 osób). Pierwszą przełożoną była Siostra Fryderyka (Barbara Bryjak), która wraz z siostrami oraz personelem świeckim dbała o opiekę pielęgniarską oraz wychowanie dzieci.
II Wojna Światowa
W czasie II wojny światowej sierociniec był pełen dzieci, wśród których część trafiła do gospodarzy w pobliskich wsiach. Niestety, niektóre z nich zginęły w obozach lub w trakcie robót przymusowych, inne przeżyły, a ich losy związane były z nowymi rodzinami. W 1940 roku, starcy, którzy nie mieli rodzin, zostali wywiezieni do obozu w Chojnicach, a siostry Albertynki musiały opuścić Gołuszyce.
W trakcie wojny w Gołuszycach miały miejsce różne wydarzenia: istniał tam ośrodek dla przesiedleńców z Besarabii, dom starców dla Niemców, a także jednostka SS. Siostry powróciły do Gołuszyc w marcu 1945 roku, wznawiając działalność domu dziecka.
Po wojnie, w 1949 roku, podpisano umowę z siostrami Albertynkami na prowadzenie „Domu Opieki dla Dorosłych”, który w 1954 roku został przemianowany na „Dom Pomocy Społecznej dla Dorosłych”. W latach 60. XX wieku wybudowano nowy pawilon, który umożliwił przyjęcie 170 podopiecznych. W kolejnych latach liczba mieszkańców rosła, osiągając w latach 80. XX wieku liczbę 210 osób.
Wydarzenia w latach 80. i 90.
W 1989 roku pożar strawił zabudowania gospodarcze, a w 1990 roku rozwiązano umowę na prowadzenie gospodarstwa pomocniczego. W 1991 roku dwór w Gołuszycach wraz z parkiem oraz kaplicą został wpisany do rejestru zabytków. Przeprowadzono liczne modernizacje, w tym budowę nowej klatki schodowej, instalację windy, przebudowę kotłowni oraz modernizację kuchni i pomieszczeń pawilonu.
8 sierpnia 2003 roku siostry Albertynki zakończyły swoją misję w Domu Pomocy Społecznej w Gołuszycach, pozostawiając po sobie wielką tradycję i zasługi na rzecz osób potrzebujących opieki.
Dyrektorzy Domu Pomocy Społecznej w Gołuszycach w latach
Siostra Fryderyka Barbara Bryjak – kierownik (1933-40 oraz 1945-54)
Kazimierz Buczma (1954-1962)
Jerzy Wojtacki (1962-64)
Ksawery Warczachowski (1964-1966)
Mieczysław Staszewski (1966-1972)
Stefan Jarzemski (1972)
Józef Cichański (1979)
Hieronim Woźniak (1980-91)
Grażyna Partyka
Jerzy Adamowski (1992-2002)
Zbigniew Blaurok (2002-2023)
Piotr Radecki od 2023r